Η Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου ιδρύθηκε το 485 μ.Χ. Ερημιά το τοπίο και ο δρόμος στενός, κακοστρωμένος, με ανηφόρες και κατηφόρες.

Το μοναστήρι του Αγίου Σάββα είναι άβατο. Μόνο οι άντρες μπαίνουν μέσα και προσκυνούν πολλές άγιες κάρες (μάλιστα 5 από αυτές δεν έχουν στο κρανίο σχηματισμένο Τ όπως το κεφάλι όλων μας αλλά σταυρό), πολλά άγια λείψανα και κυρίως τον τάφο και το ολόσωμο λείψανο του αγίου Σάββα,



Εδώ πίνουν νερό από … «τα πόδια του γαϊδάρου». Όταν ζούσε ο Άγιος Σάββας δεν υπήρχε νερό και το κουβαλούσαν από μακριά. Κάποια μέρα, ενώ ο Άγιος προσευχόταν, άκουσε χτυπήματα. Νταπ, νταπ, νταπ. Σκέφτηκε ότι ο διάβολος προξενούσε το θόρυβο για να τον εμποδίσει από την προσευχή. Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να προσεύχεται. Όμως τα χτυπήματα συνεχίζονταν. Όταν τέλειωσε την προσευχή του βγήκε έξω και είδε ένα γάιδαρο κοντά στο μοναστήρι να χτυπάει το χώμα με τα πισινά του πόδια. Από τα χτυπήματα σχηματίστηκε μία λακκούβα η οποία σε λίγο γέμισε νερό. Οι μοναχοί πήραν το νερό και την άλλη μέρα η λακκούβα ήταν πάλι γεμάτη νερό, το οποίο δεν ξεχείλιζε. Αυτό το θαύμα γίνεται επί τόσους αιώνες και αυτό το νερό-αγίασμα μοιράζεται ευλογία και στους προσκυνητές που επισκέπτονται το μοναστήρι σήμερα.

Άλλο ένα από τα θαυμάσια του Θεού είναι ότι οι μοναχοί που πεθαίνουν εδώ, εναποτίθενται σε υπόγεια σπηλιά-κοιμητήριο πάνω στο χώμα και λιώνουν χωρίς να μυρίζουν.

Το σκήνωμα του αγίου το είχαν πάρει οι σταυροφόροι, αλλά επέστρεψε θαυματουργικά στο μοναστήρι το 1965 μετά από εμφάνιση του αγίου στον πάπα, στον οποίο είπε ότι ήθελε να γυρίσει σπίτι του.

Στις γυναίκες οι μοναχοί βγάζουν άγια λείψανα να τα προσκυνήσουν στην πύλη της μονής. Και μοιράζουν αγίασμα και λαδάκι για να σταυρώνονται ιδιαίτερα όσοι έχουν όγκους.

πηγή