Τον δρόμο της ξενιτιάς, εξαιτίας της ανυπόφορης οικονομικής κρίσης που έχει ξεσπάσει στη χώρα μας, πήρε η κα Μεσσαριτάκη μετά από 20 χρόνια επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα ως Ιδιοκτήτρια Κέντρου Ξένων Γλωσσών.
Η ιστορία της κυρίας Λίτσας Μεσσαριτάκη είναι οικεία για τους περισσότερους από εμάς, αφού λίγο έως πολύ όλοι μας έχουμε στο στενό συγγενικό μας περιβάλλον πρόσωπα που αποφασίζουν να εγκαταλλείψουν την χώρα και να παλέψουν για ένα καλύτερο μέλλον, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά περισσότερο για τα παιδιά τους.
Η Ελλάδα έχει πλέον καταστεί ιδιαιτέρως αφιλόξενη για τους κατοίκους της και όπως λένε οι περισσότεροι πλέον… καταπίνει τα παιδιά της. Όπως λέει και η κυρία Λίτσα στην επιστολή που έστειλε στους μαθητές της φεύγει από τη χώρα που λάτρεψε, γιατί η Ελλάδα την πρόδωσε!
Η Λίτσα ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν 18 ετών και πάλεψε να στήσει ένα δικό της φροντιστήριο, ούσα καθηγήτρια ξένων γλωσσών. Μετά από είκοσι χρόνια στην διδασκαλία, διαπιστώνει ότι το καθαρό εισόδημα που της απομένει κάθε μήνα δεν ξεπερνά τα 272 ευρώ! Ποσό που δεν φτάνει για να μεγαλώσει τα δύο παιδιά της.
Η επιστολή που έστειλε στους μαθητές του φροντιστηρίου της προκαλεί ποικίλα συναισθήματα σε αρκετούς, αφού οι περισσότεροι γνωρίζουμε καλά πως είναι πολύ πιθανόν να είμαστε αύριο στη θέση της Λίτσας, αν δεν είμαστε ήδη! Βεβαίως επιστολές σαν αυτή της κυρίας Λίτσας παιρνούν απαρατήρητες από την Ελίτ Εξουσίας και οι λόγοι είναι προφανείς. Η αλήθεια πονάει και πολλές φορές χαλάει τα σχέδια και τις φιέστες του πολιτικού κατεστημένου που προσπαθεί να μας παρουσιάσει μια virtual εικόνα για τα όσα θλιβερά ζούμε και βιώνουμε στη χώρα μας.
Όπως η ίδια αναφέρει στην επιστολή της, με πόνο ψυχής αφήνει τη χώρα μας που την πρόδωσε και αποχαιρετά τους αγαπημένους της μαθητές.
Διαβάστε αναλυτικά όλη την επιστολή
Θα φύγω μια γλυκιά(ν) αυγή, σ’ άγνωστα μονοπάτια, Να χτίσω πάλι απ την αρχή, όνειρα και παλάτια….
Και ήρθε η ώρα λοιπόν … της αναχώρησης … για καινούρια όνειρά , γιατί τα παλιά μας τα ποδοπατήσανε.
Ήρθα στα 18 μου στη χώρα που λάτρεψα από πριν να γεννηθώ …. Δούλεψα πολύ σκληρά – πειθαρχημένη βλέπεις απ’ το γερμανικό καθεστώς , στο οποίο μεγάλωσα, κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα ανοίγοντας το δικό μου κέντρο ξένων γλωσσών. Και με το σταυρό στο χέρι, έχτισα βήμα, βήμα ένα σχολειό που στα 20 χρόνια ολοένα και μεγάλωνε και γέμιζε από παιδιά και όσο μεγάλωνε, τόσο δούλευα και το αγαπούσα περισσότερο.
Για κάποιους όμως η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ στα σχέδιά τους.
Και ο ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να τιμωρηθεί για την ανάπτυξη που παλεύει να πετύχει, ασχέτως αν συμβάλλει στη μείωση της ανεργίας και πληρώνει ασφαλιστικά ταμεία, φόρους και τα τοιαύτα…
Οικονομικό έτος 2013, καθαρό εισόδημα 13.900€ ,και γι αυτό το ποσό, καλούμαι να πληρώσω 6.230€.
Θεωρητικά μου μένουν 7.670€, στην πραγματικότητα όμως ούτε αυτά δεν έχω πάρει, μιας και πολλοί γονείς δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τακτοποιήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Αφαιρέστε λοιπόν 4.500€ τα χρωστούμενα, μας μένουν 3.270€ / 12 μας κάνει 272 € το μήνα!
Για 10 ώρες δουλειά την ημέρα. Και μ’ αυτά πρέπει να πληρώσω ρεύμα, τηλέφωνο, φαγητό και φυσικά φροντιστήρια των παιδιών για να περάσουν στο πανεπιστήμιο της ανεργίας.
Άλλα εισοδήματα, δεν έχω… Έχω όμως 2 παιδιά , για τα οποία – όπως και για όλα τα παιδιά της Ελλάδας, – αποδεδειγμένα κανένας κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν δίνει δεκάρα .
Έτσι κι εγώ θα εγκαταλείψω τη χώρα που με πρόδωσε, που όχι απλά με εγκατέλειψε , αλλά που με μένος προσπάθησε να με τσακίσει.
Αγάπησα τον τόπο αυτό αλλά μίσησα την πολιτεία του ….
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτό είναι το σχέδιο , να φύγουμε από τη χώρα. Εγώ πάλι πιστεύω ότι το σχέδιο είναι να μην υπάρξει μέσος Έλληνας που να μην είναι χρεωμένος και άρα παγιδευμένος και έρμαιο κάποιων επιτήδειων καιροσκόπων. Γιατί όποιος δεν πληρώνει και χρωστάει γίνεται δούλος.
Εγώ όμως θέλω να ζήσω ελεύθερη και γι’ αυτό αποχωρώ… οικιοθελώς !
Αγαπημένοι μου μαθητές !
Θέλω να σας ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου, να έχετε υγεία και δύναμη να αγωνίζεστε και να πετύχετε τη ζωή που ονειρεύεστε!
Να θυμάστε ότι, οι μόνοι που δεν θα σας προδώσουν ποτέ είναι ο εαυτός σας και ο Θεός, σ’ αυτούς να πιστεύετε !
Σας ευχαριστώ για όσα με διδάξατε όλα αυτά τα χρόνια.
Με αγάπη Κυρία Λίτσα
