Από τότε που ήμουν μαθητής, το μακρινό 1985, εγώ και οι συμμαθητές μου αντιμετωπίζαμε με δέος τον "Άγγλο" που μας έκανε μάθημα, πέραν των "κλασικών" Ελλήνων διδασκόντων.
Γράφει ο Emmanuel Bouhalakis
Ήμασταν συνεπαρμένοι με το "real thing" που είχαμε εκεί μπροστά μας. Άν, δε, ήταν και θηλυκού γένους και (σχετικώς) νέα, τόσο το καλύτερο. Μια όμορφη Εγγλέζα ήταν νότα χαράς μέσα στα τότε ασπρόμαυρα κατά πλειοψηφία και άχαρα βιβλία.
Θεωρώ πως η ίδια "γοητεία" υπάρχει και τώρα. Να ακούσουμε πως μιλάει ο Εγγλέζος τα Αγγλικά, είναι μια άλφα υπόθεση. Διότι πέραν της προφοράς -την οποία έχουν και αρκετοί γηγενείς εκπαιδευτικοί πλέον- είναι ωραίο να ακούς για φράσεις ιδιωματικές, ακόμη και slang.
Αυτά είναι εξαιρετικά ως εμπειρίες. Μαθαίνεις πως λειτουργεί ένας άλλος πολιτισμός και διαπιστώνεις πως, όχι, δεν σκέφτονται όλοι οι λαοί με τον ίδιο τρόπο. Η λεπτή ειρωνία και ο ανεπαίσθητος σαρκασμός μαζί με το stiff upper lip του Εγγλέζου ή, αντίστοιχα η άνετη ζεστασιά του Αμερικάνου, αποτελούν πολύ ωραίες πολιτισμικές εμπειρίες και σπούν την ανοησία πως μόνο οι Έλληνες υπάρχουν και μεσουρανούν στον κόσμο.
Πάμε όμως τώρα στην άλλη πλευρά.
Η χρησιμοποίηση αποκλειστικά ή κυρίως native speakers από ένα φροντιστήριο δεν είναι ορθή. Κι αυτό διότι πολύς κόσμος κοπίασε και ξόδεψε χρόνο, χρήμα και ικμάδα για να γίνει καθηγητής. Αρκετοί μετεκπαιδεύτηκαν στο εξωτερικό ή πέρασαν δεκαετίες παρακολουθώντας σεμινάρια επί σεμιναρίων, ακόμη κι αν αυτά ήταν προφανώς βλακείες που στόχο είχαν μόνο να πουλήσουν βιβλία.
Οι άνθρωποι αυτοί συνεχώς ερευνούν τη γλώσσα. Δεην επαναπαύονται σε ένα διορισμό, δεν καταντούν σκουριασμένα εργαλεία. Διαβάζουν λογοτεχνία και μάλιστα ζόρικη (δεν είναι μόνο ο Σαίξπηρ αλλά και ο "απλός" Ντίκενς που έχει σημαντικές δυσκολίες), μελετούν άρθρα, διαβάζουν εφημερίδες. Άλλοι είναι ακόμη και συγγραφείς.
Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να απαντηθεί κάποτε, είναι το γιατί ορισμένοι έχουν μέγα "κόλλημα" με τους native speakers; Δεν λέει κανείς να μην χρησιμοποιούνται, ίσα-ίσα όπως έγραψα η πολιτισμική και γλωσσική τους αξία είναι μεγάλη.
Αλλά υποπτεύομαι πως πίσω από τις επανειλημμένες αγγελίες για native speakers κρύβεται η αθάνατη Ελληνική κουτοπονηριά. Ψυλλιάζομαι πως τον Άγγλο τον θέλουν για δόλωμα ή για βιτρίνα. Διότι, κατ' αυτούς, αλλιώς "πουλάς" στο γονέα πως έχεις αρκετούς Άγγλους ή Αμερικανούς στο σχολείο σου κι αλλιώς πως έχεις μόνο έναν.
Άν όμως αυτό ισχύει και αν η αγγελία κάποιων για κενές θέσεις έχουν αυτή τη μόνιμη τάση να ζητούν native speakers, πρέπει κάποιος να τους πει πως αυτό είναι παράνομο διότι παραβιάζεται η αρχή της ισότητας και λαμβάνει χώρα διάκριση φυλετική.
Το ορθόν είναι να προσλαμβάνεται κανείς βάσει των συνολικών του γνώσεων και προσόντων και βάσει του χαρακτήρα του.
Άν ένας native speaker διαθέτει τα παραπάνω, είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος. Φαντάζομαι όμως πως και οι ντόπιοι δεν θα είναι άνευ προσόντων και καλού χαρακτήρα. Εκτός κι αν κάποιος εργοδότης θεωρήσει πως οι Έλληνες διδάσκοντες δεν μπορούν να μάθουν Αγγλικά στον....Έλληνα.
Που τον ξέρουν από την καλή και από την ανάποδη.
Αλλά σε αυτό το χώρο της ξενόγλωσσης μάθησης, όλα τα έχουμε δει.
