Η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ το τελευταίο διάστημα. Εκεί που ήμουν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην οικογένειά μου τώρα παίζω το ρόλο ενός κομπάρσου. Η άλλοι μου απευθύνονται συνέχεια με ¨σστ ¨ και ¨σστ ¨.
¨Σστ ¨ μου λένε η μαμά και ο μπαμπάς όταν βλέπουν τηλεόραση .Αλήθεια τι είναι αυτό που περιμένουν να ακούσουν εδώ και έναν χρόνο; «Έχεις και εσύ ένα τάιμινγκ ρε παιδί μου .Απίστευτο πράγμα. Κάτσε να τελειώσουν οι ειδήσεις και μας λες» μου λένε συνήθως. Τις πιο πολλές φορές ,βέβαια ,εκείνη η στιγμή δεν έρχεται ποτέ. Εγώ περιμένω να τελειώσουν οι ειδήσεις αλλά μετά δεν τολμώ να μιλήσω γιατί αρχίζει η ανάλυση των όσων άκουσαν και επειδή τα νεύρα τους είναι τεντωμένα και ανεβαίνουν οι τόνοι το ¨σστ ¨ αυτή τη φορά το λέω από μέσα μου εγώ στον εαυτό μου. Μετά αποχωρώ από το σαλόνι περπατώντας στις μύτες.
«¨Σστ ¨ θα ακούσουν τα παιδιά» ακούγεται από τη κρεβατοκάμαρα όταν η μαμά και ο μπαμπάς καυγαδίζουν. Α ναι ,μην απορείτε είναι η καινούρια μόδα στο σπίτι μας , να φωνάζουμε όσο πιο σιγά μπορούμε . Παλιά όταν άκουγα τους γονείς μου να μαλώνουν, φωνάζοντας δυνατά ένας στον άλλο , ένιωθα πολύ άσχημα .Τώρα που βγάζουνε αυτές τις πνιχτές φωνούλες ,δεν ξέρω γιατί ,αλλά νιώθω δέκα φορές χειρότερα ,σα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.
Ακούστε τώρα τι συμβαίνει με τους δικούς μου και πείτε ειλικρινά αν έχω βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.
Ότι σαν πολύ έχουν κρατήσει οι διακοπές του μπαμπά .Η μαμά μου είχε πει ότι επειδή ο μπαμπάς έχει κουραστεί από τη πολλή δουλειά, θα πάρει άδεια .Από τότε όμως έχουν περάσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, 4 μήνες .Τόσο κουρασμένος ήταν ο μπαμπάς που δεν του έφταναν τόσοι μήνες ξεκούρασης;. Μια μέρα τον είδα να κρατάει μια εφημερίδα και να παίρνει κάποια τηλέφωνα .Όταν βρήκα ευκαιρία που δεν με έβλεπε κανείς έψαξα την εφημερίδα και βρήκα κάποιες σελίδες που είχε σημειώσει ο μπαμπάς με κίτρινο μαρκαδόρο. Μια από αυτές έλεγε ’’ Ζητείται πωλητής για εταιρία…’’ και μια άλλη ‘’Ζητείται υπεύθυνος πωλήσεων …’’.Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν αυτό που λέμε άνεργος. Μην νομίζετε όμως ότι έχω σκοπό να ανοίξω συζήτηση για αυτό. Προσωπικά το μόνο που με εμποδίζει από το να βλέπω την ανεργία του μπαμπά σα μεγάλες διακοπές είναι ότι δεν τον βλέπω να ξεκουράζεται όπως υποτίθεται ότι θα συνέβαινε. Ειδικά τώρα τελευταία μου φαίνεται σαν να γερνάει γρήγορα. Αλήθεια ξέρει κανείς να μου πει αν πρέπει να ανησυχώ για εκείνον; Τελικά υπάρχει και πιο κουραστικό πράγμα από το πηγαίνεις στη δουλειά: να μην πηγαίνεις καθόλου.
Ακούστε τώρα τι συμβαίνει με τη μαμά. Είναι καθηγήτρια Γαλλικής φιλολογίας διορισμένη στο δημόσιο. Φέτος ειδικά την έχω χάσει. Εκεί που παλιά ένιωθα ότι ήμουνα ο κόσμος της ολόκληρος φέτος έχει αποφασίσει να σώσει μόνη της τον κόσμο. Που την βρίσκεις που την χάνεις σε πορεία των καθηγητών ,σε αντιρατσιστική εκδήλωση ,σε αντιφασιστική διαμαρτυρία. Ακόμα και τις λίγες ώρες που τη βλέπει το σπίτι είναι στον υπολογιστή για ενημέρωση και επικοινωνία με τους συντρόφους της. Δεν μου αρέσει που το λέω αλλά μου λείπει η μαμά. Νιώθω ότι το βλέμμα της με διαπερνά. Ενώ γενικά απεχθάνομαι τις αγκαλιές τώρα δεν θα έλεγα όχι σε μια αγκαλιά της.
¨Σστ ¨ μου λέει και η αδελφή μου και μάλιστα απανωτά ¨σστ ¨ γιατί συνέχεια την ενοχλώ. Φέτος πάει στη Γ΄ Λυκείου και ετοιμάζεται για τη μάχη των μαχών ,αυτή των πανελλαδικών .Καταρχάς να σας πω ότι είναι αυτό που λέμε ‘’φυτό ‘’ και έτσι ήταν πάντα από τότε που την ξέρω. Όλη την ώρα ή διαβάζει ή εκπαιδεύεται . Εννοείται ότι δεν έχουμε παίξει ποτέ τίποτα ως αδέλφια ,πέρα από αρκετό ξύλο. Εντάξει ,το παραδέχομαι ,στεναχωριέμαι γιατί περνάει ζόρι .Το περίεργο είναι ότι και ο μπαμπάς και η μαμά αντί να προσπαθούν να της ελαττώσουν λίγο το βάρος κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Της λένε συνεχώς πράγματα που τη πωρώνουν να προσπαθεί περισσότερο : «Ξέρουμε ότι δεν θα μας απογοητεύσεις» ή «είσαι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα εσύ» ή το κορυφαίο «αξίζεις κάθε ευρώ που έχουμε ξοδέψει για σένα ». Τελικά ένα ‘’φυτό ’’ δεν μεγαλώνει από μόνο του .Χρειάζεται και κάποιον να το ποτίζει, αυτό έχω καταλάβει εγώ. Ευτυχώς για μένα οι προσδοκίες των δικών μου δεν είναι και τόσο μεγάλες μέχρι σήμερα και μπορώ εύκολα να φροντίσω να μην είναι και στο μέλλον ,εάν είναι να έχω τη τύχη της αδελφής μου. Αυτό που δεν έχω καταλήξει ακόμα είναι ποιόν να κατηγορήσω ως τον ηθικό αυτουργό γιατί ξέρω ότι αυτό που περνάει η αδελφή μου είναι έγκλημα. Που το ξέρω αυτό; Μα στη τηλεόραση ,έχω ακούσει συνέχεια να λένε ,ότι «η παιδική εργασία αποτελεί ποινικό αδίκημα».
Τις προάλλες που αρρώστησα με πυρετό ανησύχησα πολύ .Όχι από τον πυρετό αλλά από την αντίδραση της μαμάς. Όταν κοίταξε το θερμόμετρο που έγραφε 39,5 την άκουσα ,με ανοιχτό το στόμα, να λέει «δεν είναι τίποτα, θα σου περάσει». Πάνε εκείνες οι καλές εποχές που μου έφερνε δύο γιατρούς να με δούνε και έπαιρνε όλες τις φίλες της για να το συζητήσει και να σιγουρευτεί ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό. Πάνε οι εποχές της κομπρέσας με ξύδι και που η μαμά κοιμότανε μαζί μου μέχρι να μου περάσει.
Εκεί όμως που σιγουρεύτηκα ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για μένα ήταν όταν έδειξα τους βαθμούς του Α΄ τριμήνου στη μαμά και στο μπαμπά .Βλέποντας τους βαθμούς ,που ήταν οι περισσότεροι Β ,γυρνάει η μαμά και μου λέει : «δεν πειράζει παιδί μου ,εσύ να είσαι καλά» και ο μπαμπάς έγνεψε ότι συμφωνεί. Ε λοιπόν δεν είμαι καλά ,καθόλου καλά !!Μου ήρθε στο μυαλό μια ταινία που είχα δει όπου δύο γονείς είχαν απαχθεί από εξωγήινους ,οι οποίοι στη θέση τους έστειλαν πίσω στη γη στη θέση τους δύο κλώνους και το παιδί τους αμέσως κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά. Εντάξει δεν πιστεύω στους εξωγήινους αλλά μη μου πείτε ότι οι δικοί μου τώρα τελευταία δεν είναι στον κόσμο τους .
Αυτή λοιπόν είναι η τρελή μου οικογένεια .Η μαμά και ο μπαμπάς είναι μόνιμα καλωδιωμένοι και σε σύνδεση με την τηλεόραση , το ιντερνέτ και το τηλέφωνο , η αδερφή μου περιστρέφεται σε τροχιά επιτυχίας , και εγώ έχω μπει στον αυτόματο. Νιώθω αόρατος ,σαν να μην υπάρχω. Εσείς ,πείτε μου ειλικρινά, με βλέπετε;
Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός
