«ΦΠΑ και στο δικαίωμα για γνώση» του Άρη Ιωαννίδη

Έγινε λοιπόν κι αυτό. ΦΠΑ και στα φροντιστήρια. Οι γνώσεις εν ριπή οφθαλμού μετατράπηκαν σε προϊόν προς πώληση. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κάθε άλλο προϊόν που είναι απαραίτητο για την επιβίωσή μας, η γνώση, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα αγαθό που δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να το θεωρήσουμε είδος αγοραπωλησίας…

Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, πολλοί κακόβουλοι θα πουν: «μα καλά τις γνώσεις δεν τις πουλάτε στα φροντιστήρια;». Η απάντηση απλή. Στα φροντιστήρια παρέχουμε την απαραίτητη εκείνη στήριξη που χρειάζεται ο μαθητής – τρια, προκειμένου να υλοποιήσει το όνειρό του – της. Δεν εμπορευόμαστε τη γνώση. Στεκόμαστε δίπλα στο παιδί – σε πολλά επίπεδα – και το προετοιμάζουμε για τη μεγάλη πρόκληση που ανοίγεται μπροστά του. Και το προετοιμάζουμε, βέβαια, έναντι κάποιας αμοιβής, τέτοιας που δεν είναι όμως απαγορευτική για τα όνειρά του και τις προσδοκίες του.

Έχουμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν για το ρόλο του φροντιστηρίου μας στην κοινωνία μας. Δεν θα αναλωθούμε στην ίδια συζήτηση. Το θέμα είναι άλλο. Το φροντιστήριο στηρίζει – κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει – την ευρεία μάζα των μαθητών, εννοώντας βέβαια παιδιά χαμηλών οικονομικά τάξεων της κοινωνίας μας. Το πρόσωπό του – ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια – είναι καθαρά κοινωνικό. Δίδακτρα εναρμονισμένα με τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε, δωρεάν φοίτηση σε παιδιά ανέργων… Και μιλάμε βέβαια για το οργανωμένο φροντιστήριο. Για τον μόνιμο και νόμιμο συνεργάτη του ελληνικού κράτους. Συνεργάτης γιατί πάντα αποτελούσε οικονομικό τροφοδότη του και πολύτιμο αρωγό στην προετοιμασία των αυριανών επιστημόνων – στυλοβατών αυτού του τόπου, ασχέτως αν το ίδιο το κράτος δεν φρόντισε να τους κρατήσει εντός των συνόρων.

Έρχεται, λοιπόν, και ο ΦΠΑ να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των αγαθοεργιών του φροντιστηρίου προς το κράτος (φορολογία, ΤΕΒΕ, ΙΚΑ, επιμελητήρια…συγγνώμη αν μου διαφεύγουν κάποια, είναι άλλωστε πολλά). Αυτή τη φορά όμως το μάρμαρο θα το πληρώσουν οι ήδη εξαθλιωμένοι γονείς, οι οποίοι μέσω μιας επιστολής ή ενός τηλεφωνήματος θα ενημερωθούν ότι στο ήδη «ματωμένο» προϋπολογισμό της οικογενείας πρέπει να προστεθεί κι ο ΦΠΑ για το φροντιστήριο του παιδιού τους. Όχι ότι δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους εκπλήξεις, αλλά δύσκολα μπορείς να τις χωνέψεις.

Κι από την άλλη μη νομίζετε ότι όλοι βγαίνουν ζημιωμένοι από αυτή την κατάσταση. Κάπου στη γωνιά ίσως κάποιοι περιχαρείς τρίβουν τα χέρια τους – σαν τον Αρτέμη Μάτσα στις αθάνατες ελληνικές ταινίες – αυξάνοντας τις προσδοκίες και τα έσοδά τους. Και δεν είναι άλλοι βέβαια από όσους ευλαβικά υπηρετούν δεκαετίες τώρα την πραγματική παραπαιδεία, το εμπόριο του μαύρου χρήματος, των ιδιαιτέρων. Γι’ αυτούς όλα καλά. Η απόλυτη ευτυχία. Δεν τρέχει τίποτα. Δεν απειλούνται από κανέναν. Μήπως να αρχίσουμε όλοι μας να ακολουθούμε τα βήματά τους. Μήπως;

Ανακεφαλαιώνοντας. Με μικρούς σύντομους υπολογισμούς οφείλουμε ως φροντιστές πλέον να αποδίδουμε – με αισιόδοξες προβλέψεις – κάπου το 70% των εσόδων μας στο κράτος. Και λίγο μάλλον λέω. Έπεται και συνέχεια. Τι κάνουμε λοιπόν; Το κλείνουμε και γυρνάμε από σπίτι σε σπίτι για μαύρο χρήμα; Το κρατάμε και κάνουμε το σταυρό μας – με λιγότερους βέβαια υπαλλήλους, εννοείται; Πού να έχεις πλέον και πολλούς υπαλλήλους; Το μετατρέπουμε σε δεύτερο σχολείο, με τμήματα 15 και 20 ατόμων; Διαμαρτυρόμαστε; Και ποιος θα μας ακούσει; Απλώς περιμένουμε, όπως χιλιάδες άλλοι του ιδιωτικού τομέα που σφαδάζει κι αποτελεί σάκο του μποξ. Απλώς περιμένουμε…

schooltime.gr