Ομολογώ Κύριοι, το διέπραξα το έγκλημα! Λειτουργώ Κέντρο Ξένων γλωσσών. Μάλιστα, δηλώνω ένοχη στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Με όσα έχω βιώσει από το 2012 και μετά, μετανόησα. Λυπηθείτε με, Δείξτε έλεος!
Κατανοώ πως έτσι όπως είχαν τα πράγματα, βρεθήκατε με την πλάτη στον τοίχο. Το αν είχατε επιλογές και ποιες δεν μπορώ να το σταθμίσω εγώ. Μπερδεύομαι με την επιβολή φπα και τις αποδείξεις, θα καταλάβω τα (ανύπαρκτα) οικονομικά μιας χώρας;
Σας παρακαλώ όμως να σκεφτείτε τα παρακάτω, να τα σταθμίσετε και να δείτε τι μπορεί να γίνει.
Με μια αναδρομή στο 2012 να πω πως αν και δεν ήταν «προαπαιτούμενο» αλλά περασμένο στο τότε μνημόνιο, βρέθηκα να μετράω τα τετραγωνικά της τάξης μου στα πρόθυρα υστερίας, να αποκλείω αίθουσες, να σκέφτομαι μετακομίσεις και διαρρυθμίσεις, να διαβάζω Νόμους και να προσπαθώ να καταλάβω, να καπνίζω αρειμανίως κατά την διαδικασία (στα έσοδα από τα τσιγάρα προσβλέπανε), να τρώω σοκολάτες με το κιλό (ο διαβήτης θα επιβαρύνει τον προϋπολογισμό σας)…. Αγώνας να κερδίσουμε 2 τετραγωνικά, λίγο χρόνο, να δούμε τι στο καλό θα κάνουμε και πώς. Επιστολές, ξενύχτια, τηλέφωνα, έξοδα, αγωνία. Και όλα αυτά σε περίοδο κρίσης, να φυτοζωούμε έτσι κι αλλιώς. Ας μην ακούσω το πετυχημένο «για την ασφάλεια των μαθητών». Δεν νομίζω πως πολλοί μαθητές κινδύνευαν στις δικές μας εγκαταστάσεις. Στις δικές σας κινδυνεύουν παραπάνω. Βάλανε και αυτό το 10 χρόνια αφαίρεση αδείας, να τραβάμε τις κοτσίδες μας, έθεσαν και το θέμα ασφαλιστικής και φορολογικής ενημερότητας ή θάνατος (της επιχείρησης και δικού μου κατ’ επέκταση) και όλα καλά. Τι να πω. Ακόμη δεν είχα ξεπεράσει το σοκ εκείνης της περιόδου. Προσαρμόστηκα Κύριοι, η ψυχή μου ξέρει πώς (και η τσέπη μου με τα πενιχρά εισοδήματα).
Πριν λίγες εβδομάδες, ξανά αλλαγή. Πίσω στην Δευτεροβάθμια (καλέ δεν είμαι ένα κίτρινο, στρογγυλό μπαλάκι να με πετάτε πέρα δώθε). Άντε πάλι να διαβάζω, πάλι να καπνίζω. Νομικός δεν είμαι. Θέλω ώρα να καταλάβω αυτό που για εσάς είναι εύκολο να γράψετε. Και τέθηκε και το επίσης πετυχημένο με τις Αργίες και τους καθηγητές και την πληρωμή τους. Κύριοι, η καθηγήτρια μου βγάζει παραπάνω από εμένα, σας λέω αλήθεια. Δεν της έκοψα καν λόγω της κρίσης, για λόγους Αρχών. Γενικότερα, μιλώντας ανά την Ελλάδα με συναδέλφους (και δεν λέω πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα) δεν διαπίστωσα να είμαστε οι κακοί εργοδότες που μαστιγώνουμε αλύπητα τον δούλο καθηγητή μας. Αν αγόρασα ποτέ μαστίγιο, για άλλον λόγο θα ήταν. Αλλά να δίνω κι άλλα; Μα δεν το αντέχω οικονομικά. Θα το ήθελα Κύριοι. Αλλά δεν βγαίνω!!! Πώς να το πω αλλιώς; Πληρώνω πολύ καλά, πάντα στην ώρα μου και δεν πιστεύω πως οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι τα θύματα. Θα προτιμούσα να μην βγάλω εγώ, παρά να εκμεταλλευτώ την δική του εργασία. Μήπως να αγοράσω ένα μαστίγιο δώρο στην καθηγήτρια;
Και ξαφνικά κι ενώ βρισκόμουν στην παραλία πίνοντας καφέ, δυστυχισμένη καθώς είχα πρόβλημα με ένα από τα κατοικίδιά μου, καθώς προσπαθούσα να παρηγορήσω εαυτόν, με βρήκε ένα κεραμίδι στο κούτελο. Διάβασα πως επιβάλλεται φπα 23% στα δίδακτρα. Χρειάστηκε χρόνος να συνειδητοποιήσω πως δεν πρόκειται για ράδιο αρβύλα, αλλά για πραγματική υλοποίηση ενός τέτοιου σεναρίου. Τηλέφωνα, ανταλλαγή πληροφοριών, ανάγνωση μνημονίου, αναζήτηση Νομοθεσίας ελληνικής και ευρωπαϊκής. Πάλι κατακόρυφη αύξηση κατανάλωσης τσιγάρων και σοκολάτας… Να δεις που θα γίνω μια χοντρή με διαβήτη και καρκίνο ζώντας στην χώρα αυτή. Και πλέον σκέφτομαι τα εξής:
Είναι ειλικρινά αδύνατον να συνεχίσω με αυτόν τον ρυθμό. Κύριοι, δεν βγαίνει. Θέλω αλλά δεν βγαίνει. Θα πρέπει ή να συνεχίσω για όσο αντέξω, αν αντέξω ή να κλείσω την επιχείρηση και να στραφώ στα ιδιαίτερα. Σενάριο που φαίνεται δελεαστικότατο υπό τις συνθήκες. Θα απολύσω το προσωπικό, θα βάλω λουκέτο και θα φυτοζωώ με όσα βγάζω. Επειδή είμαι καλός άνθρωπος και καλός Πολίτης, θα κόβω αποδείξεις. Από επιλογή, καθώς σαν Κράτος αποτύχατε να με προστατεύσετε από τα παράνομα ιδιαίτερα. Να λειτουργώ νόμιμα, αλλά χωρίς φπα (τα ιδιαίτερα δεν εξαιρέθηκαν, με βολεύει). Αν συνεχίσω και για όσο, πράγμα που θα φανεί τον Σεπτέμβριο, θα πρέπει να διώξω τα παιδιά, των ανέργων ή των εμπόρων που με πλήρωναν όποτε και αν είχαν (και είναι πολλααααα). Επέλεξα να σηκώσω το βάρος της εφορίας όσων δεν πλήρωναν γιατί δεν άντεχα να στερήσω από κάποιο παιδί την γνώση. Δεν αντέχω να πληρώσω και το φπα. Αλλά μην φοβάστε. Φαντάζομαι στην πλειοψηφία σας, τα δικά σας παιδιά φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία ή κάνουν ιδιαίτερα (και είμαι βέβαιη πως πληρώνετε όλοι ανεξαιρέτως με απόδειξη αυτά τα ιδιαίτερα). Οπότε δεν θα πληρώσετε παραπάνω. Τι να γίνει που μερικά παιδιά δεν έχουν…. Θα μάθουν στο σχολείο. Σκέφτομαι γονείς που θα τους πω πόσο είναι τα δίδακτρα με το φπα, ανθρώπους που ξέρω χρόνια και σέβομαι, που μετά βίας κατάφερναν να είναι συνεπείς. Σκέφτομαι παιδάκια που έχουν έφεση άλλα όχι χρήματα, που πλέον ότι και να κάνω δεν αντέχω να βοηθώ. Σκέφτομαι την καθηγήτριά μου που θα πρέπει πλέον να της κάνω μείωση και ωρών και μισθού, η οποία δεν θα μπορεί να ζει αξιοπρεπώς, κάτι που προσπάθησα με όλη μου την ψυχή. Σκέφτομαι εμένα που θα χάσω πελάτες, θα χάσω εισόδημα που έτσι κι αλλιώς λίγο ήταν και που πιθανώς απλά θα μείνω άνεργη. Έτσι κι αλλιώς ακόμη και την εφορία με το 100% προείσπραξη δύσκολα θα την κατάφερνα, κάτι που παραμένει στους όρους αδειοδότησής μου, να πλανάται σαν δαμόκλειος σπάθη. Σκέφτομαι και το πρόβλημα με το κατοικίδιο, αλλά αυτό δεν σας αφορά μάλλον.
Με όλα αυτά που σκέφτομαι, σας καλώ να σκεφτείτε κι εσείς. Να σκεφτείτε ισοδύναμα ώστε να μπορέσει να αλλάξει η διαμορφωθείσα κατάσταση και να λυθεί ή να βελτιωθεί το πρόβλημα. Θέλω να βοηθήσω την χώρα μου και για λόγους ιδεολογικούς ουδέποτε φοροδιέφυγα στην επιχείρησή μου, ακόμη κι αν μου ζητήθηκε από κάποιους γονείς. Θέλω να βοηθήσω την χώρα μου. Δώστε μου κάτι υλοποιήσιμο, κάτι εφαρμόσιμο, κάτι που να προβλέπει πως θα μπορώ να φάω όμως (όχι τα κατοικίδια μου). Σας καλώ να σκεφτείτε τρόπους να φύγει το καθεστώς φπα που θεωρώ καταστροφικό και για εμένα αλλά και για εσάς (δεν βοηθώ κλείνοντας μια επιχείρηση). Δεν μπορώ να σκεφτώ εγώ ισοδύναμα, δεν το κατέχω. Έτσι ψηφίζω εσάς, θέλοντας να πιστεύω πως καταλαβαίνετε πως κι άλλες κλειστές επιχειρήσεις, δεν λύνουν τίποτα. Κύριοι, καταλάβετε τι έγινε και τι θα γίνει και αλλάξτε το.
Με εκτίμηση κι ελπίδα
Μαρκέλλου Χριστίνα
