Ακόμη θυμάμαι τον παππού μου να με αποκαλεί «δασκαλάκο» και τον εαυτό μου υπερήφανο να του χαμογελά και να προσπαθώ να φανταστώ και να υπερασπιστώ τον μελλοντικό «ιερό» κατά πολλούς ρόλο του δασκάλου…

Πάντοτε ονειρευόμουν την παρουσία μου στην τάξη, όχι πλέον ως μαθητή αλλά ως εκπαιδευτικού , να αποκαλούμαι «κύριος» από 24 μικρά στοματάκια, να αντικρίζω και να ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα από τα 24 αντίστοιχα χαρούμενα αθώα προσωπάκια! Αλήθεια τι πιο δυνατό και ιδανικό από το να περιτριγυρίζεσαι καθημερινά από παιδιά που διψάνε για τη γνώση, που εσύ ενδέχεται να μεταφέρεις; Τι πιο αξιέπαινο από το να προσπαθείς αδιάκοπα να μεταδώσεις τη γνώση αυτή που κατέχεις στο κάθε παιδί ξεχωριστά; Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μαθητές! Υπάρχουν απλώς εκείνοι που ρουφάνε άμεσα τη γνώση και οι άλλοι που απαιτούνε να ασχοληθείς λίγο περισσότερο μαζί τους. Αν πραγματικά αγαπάς τα παιδιά, για σένα όλοι οι μαθητές είναι ίδιοι, είναι τα παιδιά σου, τα οποία δεν ξεχωρίζεις! Το μόνο στο οποίο διαφέρουν είναι η προσωπικότητα. Ο γκρινιάρης, ο ζηλιάρης, ο ατίθασος, ο κοινωνικός, ο λιγότερο κοινωνικός, ο ντροπαλός, ο σπασίκλας, ο ζαβολιάρης…Έχεις απέναντί σου μια μικρογραφία της κοινωνίας! Ο κάθε μικρός πολίτης σε κοιτάζει στα μάτια, κρέμεται από τα χείλη σου, παρατηρεί τις κινήσεις του προσώπου σου, την παραμικρή αντίδρασή σου. Το κάθε παιδί ζητά να αναπτύξει με σένα, το δάσκαλό του, μια μοναδική σχέση, ισάξια σχεδόν με αυτή των γονέων με το παιδί τους. Αυτός είναι ο δάσκαλος…

Όταν δεν αισθάνεσαι έτοιμος και βέβαιος να ικανοποιήσεις το αίτημα αυτό του παιδιού , καλύτερα να μη δοκιμάσεις ποτέ να διαβείς το κατώφλι της σχολικής τάξης. Όποιος δει την τάξη σαν χώρο εργασίας, τους μαθητές σαν συναδέλφους και τη μετάδοση γνώσης ως αποφορά χρημάτων, αυτός είναι χαμένος από χέρι. Μπουχτίσαμε από την ύπαρξη εκπαιδευτικών στα ελληνικά σχολεία, που επέλεξαν το κέρδος και την αποκατάσταση στη ζωή τους, που απαρνήθηκαν να αναπτύξουν την ανεκτίμητη σχέση δασκάλου-μαθητή… Η σχέση αυτή δεν αναπτύσσεται, προϋπάρχει! Αυτή η δίψα για το «δασκαλίκι» είναι κομμάτι μερικών εκλεκτών, όχι όλων! Όλοι μας γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν είμαστε κτήτορες αυτού του χαρίσματος. Δηλώνω ευγνώμων που είμαι ένας από αυτούς, σίγουρος για τους στόχους που θέτω στο εξής, ευτυχισμένος που θα περάσω τη ζωή μου κάνοντας αυτό που αγαπώ!

Αν σου αρέσει πραγματικά το «ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ» του δασκάλου-καθηγητή με τα ιδανικά που συνεπάγεται, μην το φοβάσαι, μη δειλιάζεις, κυνήγησέ το και θα βρεις στο τέλος την άκρη σου. Στην τελική θα ζήσεις ευτυχισμένος και θα ανυπομονείς για την κάθε μέρα. Ο χρόνος και πάλι θα δείξει ποιος το θέλει πραγματικά…!

Στον αγαπημένο μου δάσκαλο κ.Ιωσήφ

για το πρότυπο που υπήρξε στη ζωή μου

Νίκος Πιτάνιος

roadstory.gr/