Κυρία,

Όταν είδα την κόκκινη ειδοποίηση να φαίνεται στο προφίλ μου τα πόδια μου μου κόπηκαν. Άνοιξα δειλά-δειλά το μήνυμα που μου είχατε στείλει και ξεκίνησα να διαβάζω. Σε κάθε σειρά θύμωνα όλο και περισσότερο, ένιωσα τα μάτια μου να υγραίνονται και μετά από λίγα δευτερόλεπτα δάκρυα έπεφταν πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου.

Είχα θυμώσει.

Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως υπάρχουν ακόμα καθηγητές, που διδάσκουν ξένη γλώσσα και μιλούν τόσο υποτιμητικά και τόσο ρατσιστικά για κάποια άλλη. Μέχρι τώρα, στο μυαλό μου είχα την αγάπη. Την αγάπη που μπορεί να έχει κάποιος για μια γλώσσα, το μεράκι που έχει για να την διδάξει και ομολογώ πως δεν περίμενα ότι οι ξενόγλωσσοι θα αλληλοσκοτώνονταν για την ''επιβίωση'' τους.

Οι λέξεις έβγαζαν φωτιά. Ήταν έτοιμες να κάψουν εμένα και άλλους τόσους που αγαπούν την γερμανική γλώσσα. Θα έκαιγαν κάθε παιδί που αγαπά τα γερμανικά και που θέλει να ασχοληθεί με αυτά. Γιατί τόση κακία κυρία; Δεν μπορείτε να φανταστείτε τον θυμό που ένιωσα. Το τρέμουλο των χεριών μου. Γιατί; Γιατί τόσο άσχημα λόγια; Μια ερώτηση μόνο: αν μια μέρα, μέσα στην τάξη σας ένα παιδί σας πει πως θέλει πολύ να μάθει γερμανικά γιατί του αρέσουν οι γερμανικές πόλεις τι θα του πείτε; Θα τον διώξετε; Θα τον πάτε στον διευθυντή; Θα τον βρίσετε; Θα τον αποθαρρύνετε από την απόφασή του αυτή; Τι θα κάνετε; Έχετε αγαπήσει μια γλώσσα και έναν πολιτισμό. Ξέρετε πως είναι.

Γιατί; Ο εκπαιδευτικός είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Και ο άνθρωπος δεν γονατίζει όποιον έχει διαφορετική γνώμη από εκείνον κυρία. Αγαπάτε τα παιδιά λέτε... Δεν έχετε ιδέα όμως, πόσο πληγώσατε μόλις ένα παιδί. Άνθρωποι που δεν δείχνουν σεβασμό δεν αξίζουν να λέγονται άνθρωποι.

Με όλο το σεβασμό,

η μαθήτρια που αποκαλέσατε φανατισμένη.

ischool.e-steki.gr