Ευθυμία Ντεμίρη
Καθηγήτρια Ξένων Γλωσσών
Συχνά πυκνά ακούω ανθρώπους εκτός χώρου να λένε με ύφος ειδήμονος ότι η δουλειά του καθηγητή είναι εύκολη,έχει πολλές διακοπές,λίγες ώρες απασχόλησης-ειδικά αν είσαι διορισμένος στο δημόσιο-,πλάκα γιατί με τα παιδιά πλακίτσα κάνουμε και άλλα τέτοια ανόητα.
Δε θέλω να πω το πόσο δύσκολο είναι για την πλειονότητα αυτών των ανθρώπων να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά.Θέλω να μιλήσω για την ικανότητα που πρέπει να έχει,κατά τη γνώμα μου ο κάθενας από μας που θέλει να λέγεται ΔΑΣΚΑΛΟΣ
.Είναι η χαρά του να δίνεις.Τώρα στην κρίση έπεσαν πολλές μάσκες.Ο τρόπος που ο καθένας από μας την αντιμετωπίζει είναι αποκαλυπτικός.Τελικά οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες.Σε αυτούς που είναι βαθεια ευτυχισμένοι με το να παίρνουν και σε αυτούς που η ευτυχία έρχεται όταν δίνουν.
Σε περιόδους ευμάρειας επιτυχημένος είναι αυτός που μαζεύει πλούτο,ανθρώπους γύρω του, εικόνες, εμπειρίες... όχι ότι αυτό είναι απαραιτήτως κακό.Το κακό είναι ότι όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν πλέον τέτοιου είδους συσώρρευση πολλοί αισθάνονται δυστυχείς.Εκεί εμφανίζονται οι άλλοι,που ίσως να ήταν και οι χαζοί κάποτε,αυτοί που θέλουν να έχουν για να δίνουν, για να μοιράζονται,για να δημιουργούν.
Νομίζω ότι οι σωστοί δάσκαλοι έτσι πρέπει να είναι και να χαίρονται πάντα, ανεξαρτήτως οικονομικών απολαβών, εκείνο το λυτρωτικό στράγγισμα μυαλού και ψυχής στο τέλος μιας δημιουργικής ώρας διδασκαλίας!
http://kxghellas.gr/
Ευχαριστουμε το tro-ma-ktiko που αναδημοσιευσε το άρθρο μας
