κ. Υπουργέ,Πρόσφατα μας στείλατε στα σχολεία μια επιστολή, για να μας «σφίξετε» όπως είπατε, «το χέρι» επ’ ευκαιρία της αναλήψεως των καθηκόντων σας. Σας ευχαριστούμε θερμα. Ωστόσο, αυτή υπήρξε και η αφόρμηση σκέψεων και προβληματισμών, που θα ΄θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας.
Πιστεύοντας όπως και πολλοί συνάδελφοί μου στο αγαθό της δημόσιας εκπαίδευσης, έλαβα την απόφαση να μετάσχω στις απαιτητικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ, για να διοριστώ. Το αποτέλεσμα υπήρξε θετικό.Παρ’ όλα αυτά, η πραγματικότητα που βιώνουμε οι περισσότεροι από εμάς είναι πλέον το λιγότερο «απογοητευτική». Και εκφράζω με όσα γράφω την πλειονότητα των συναδέλφων, Ιδιαίτερα των νεότερων, που έχουμε υποστεί δυσβάστακτες και άδικες μισθολογικές μειώσεις.
Οι περισσότεροι από εμάς αυτή τη στιγμή ασκούμε το ύψιστο λειτούργημα του εκπαιδευτικού μακριά από τα σπίτια μας, αντιμετωπίζοντας υπέρογκα πάγια μηνιαία έξοδα, λαμβάνοντας μισθό – φιλοδώρημα ξεκινώντας από 530 ευρώ…αναλόγως και της όποιας προϋπηρεσίας μας.Πιστεύω ότι δεν εκπλήσσεστε.
΄Αλλωστε η επιστολή σας δείχνει ότι γνωρίζετε σε γενικές γραμμές την κατάσταση. Αλλά την πένα αυτή τη στιγμή κρατεί το χέρι κάποιου, που όχι μόνο γνωρίζει, αλλά και βιώνει αυτήν την κατάσταση μαζί με χιλιάδες συναδέλφους του. Ξέρετε, συχνά η απόσταση ανάμεσα στο «γνωρίζω» και το «βιώνω» είναι η απόσταση της θεωρίας από την πράξη, η οποία συχνά είναι αβυσσαλέα.
Κ. Υπουργέ, οι ΄Ελληνες εκπαιδευτικοί είμαστε υπερήφανοι. Δεν εκλιπαρούμε τον οίκτο κανενός ούτε πτοούμαστε. Απλώς προβληματιζόμαστε για το άδηλο μέλλον. Το μέλλον όχι μόνο το δικό μας αλλά και των μαθητών μας, τους οποίους αγαπάμε και θέλουμε να δούμε να ανοίγουν τα φτερά τους και να γίνονται άρτιες προσωπικότητες.
Περισσότερο γράφω αυτήν την επιστολή για να ακούσετε και εσείς τη δική μας «φωνή» και για να μάθει ο ελληνικός λαός κάποιες αλήθειες, οι οποίες συχνά συσκοτίζονται και επικαλύπτονται – μάλλον σκοπίμως – από «διάφορους» που έχουν το ανάλογο συμφέρον, προκειμένου να συντηρείται ο στρεβλός «μύθος» του «ανεπαρκούς», «μίζερου», «οκνηρού», «βολεμένου» εκπαιδευτικού που υπηρετεί στο δημόσιο σχολείο.
Κ. Υπουργέ, αγαπητοί γονείς, καλό θα ήταν να ξέρετε ότι:
- Πολλοί ΄Ελληνες εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι να ζουν με λιγότερο από 10 ευρώ τη μέρα. Ναι. Σωστά διαβάσατε. Παρ’ όλα αυτά, πολλοι από αυτούς δαπανούν χρήματα από τον πενιχρότατο μισθό τους για να φέρνουν δικό τους χαρτί φωτοτυπίας, καθώς σε πολλά σχολεία οι όποιοι πόροι έχουν «στερέψει». Και αυτό για να μην υποβαθμιστεί η ποιότητα της διδασκαλίας τους και να συνεχίσουν να προσφέρουν αυτό που η συνείδησή τους επιτάσσει: το κάλλιστο στους μαθητές τους, οι οποίοι κάθε πρωί τους κοιτάζουν στα μάτια με απορίες, ερωτηματικά και, κάποιες φορές. δόξα τω Θεώ, με αιδήμονα αλλά φανερή ευγνωμοσύνη.
- Πολλοί ΄Ελληνες εκπαιδευτικοί διδάσκουν αμισθί, πέραν του «κανονικού» ωραρίου τους, φτωχά παιδιά που δεν έχουν τους οικονομικούς πόρους να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας έξωθεν φροντιστηριακής υποστήριξης. Αλήθεια, πόσοι το γνωρίζουν αυτό;
- Πολλοί ΄Ελληνες εκπαιδευτικοί κάποιες φορές κυριολεκτικά καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον καθημερινό επιούσιο τους και στην ανάγκη να δαπανήσουν χρήματα δικά τους για να βγάλουν φωτοτυπίες για τους μαθητές τους.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί πιστεύουν στο μέλλον αυτού του τόπου. ΄Ενα μέλλον που, όντως, περνά μέσα από τη μόρφωση και το ναό της που αποκαλείται «σχολείο».
Κ. Υπουργέ,
Οι ΄Ελληνες εκπαιδευτικοί συν τοις άλλοις αισθανόμαστε π ρ ο δ ο μ έ ν ο ι. Ιδιαίτερα, όταν πληροφορούμαστε ότι το ενιαίο μισθολόγιο είναι κάθε άλλο παρά ενιαίο… Κατά το δόγμα του «όλοι είμαστε ίσοι αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους»…
Δεν είναι δυνατό υπάλληλος στο δήμο, καταλαβών τη θέση του στο δημόσιο με «αδιαφανείς» διαδικασίες κατά το παρελθόν, να αμείβεται με μισθό διπλάσιο σχεδόν συγκριτικά με ένα νεοδιορισθέντα εκπαιδευτικό, ο οποίος εισήχθη στο δημόσιο α ξ ι ο κ ρ α τ ι κ ό τ α τ α!
Δεν είναι δυνατό χιλιάδες αναπληρωτές συνάδελφοι να είναι αυτή τη στιγμή επι ξύλου κρεμάμενοι, με το αιτιολογικό ότι δεν υπάρχουν περιθώρια πια νέων διορισμών, όταν σε άλλες υπηρεσίες γίνονται, ακόμα και τώρα, αθρόες προσλήψεις μέσω «υπόγειων διαδρομών». Και πού; Στην εκπαίδευση που, αποδεδειγμένα, έχει τεράστιες ανάγκες, εφόσον θέλουμε να συνεχίσουμε ως κοινωνία να απολαύουμε εκπαίδευσης που θα πληροί τους απαραίτητους για μιᨻπολιτισμένη», «ευρωπαϊκή» χώρα όρους.
Δεν είναι δυνατό να πιστέψουμε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», όταν αποδεδειγμένα «λεφτά υπάρχουν» αλλά όχι για την εκπαίδευση… Και είναι φανερό αυτό, διότι και εμείς γνωρίζουμε και εσείς ότι «πακτωλοί» χρημάτων δαπανώνται, ακόμα και τώρα, για να συντηρούνται «στρατοί» κομματικών παρατρεχάμενων, από κάποιους σαν εκείνον που ανερυθρίαστα αποκάλεσε «κοπρίτες» τους δημόσιους υπαλλήλους και «αντιπαραγωγικούς» τους αξιωματικούς μας. Αλλά ας μη φύγουμε από το θέμα…
Το ζήτημα, κ. Υπουργέ, είναι για πόσο ακόμη όλοι εμείς οι φιλότιμοι διάκονοι της εκπαίδευσης θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε στην τάξη με θετική ψυχική προδιάθεση. Πώς θα επιτευχθεί η περιλάλητη και πολυπόθητη αναβάθμιση της εκπαίδευσης, που επαγγέλλεστε, όταν μια από τις βασικότερες παραμέτρους στις οποίες αυτή εδράζεται,ο «μαχόμενος» εκπαιδευτικός, αισθάνεται ότι δεν εισακούεται;
Πώς θα εξακολουθήσει να είναι «μαχόμενος», όταν διαρκώς τον αποδυναμώνουμε και του αφαιρούμε το όποιο κίνητρο να βελτιώνεται και να βελτιώνει;
Πώς θα εξακολουθήσει «να είναι Ποιητής και τα βιβλία σαν κρίνα», όπως επιτάσσει ο λόγος του ποιητή, όταν ξέρει ότι, όσο και αν προσπαθεί και μοχθεί, αν η»μνημονιακή λαίλαπα» το επιβάλλει, κινδυνεύει να εκπαραθυρωθεί από την εκπαίδευση, με τη μορφή της «εφεδρείας» ή και της απόλυσης…
Πόσο ασφαλής, κύριε Υπουργέ, αισθάνεται ο ΄Ελληνας εκπαιδευτικός και για ποια αναβάθμιση της εκπαίδευσης ομιλούμε, σε μια ζοφερή πραγματικότητα που ο μόνος νόμος που εφαρμόζεται είναι η δεσποτεία των αριθμών, η αναισχυντία και ασυδοσία των «αγορών» και που όλα υπολογίζονται με «βάση την τιμή και όχι την αξία τους».
Για όλους τους παραπάνω λόγους, μιλώντας με τη φωνή της συνείδησής μας, κ. Υπουργέ:
Θα είμαστε δίπλα σε αυτόν που θα αναλάβει υπεύθυνα να οδηγήσει την ελληνική εκπαίδευση σε στέρεο έδαφος και θα αποδείξει έμπρακτα ότι σέβεται τη ρήση «πρώτα ο μαθητής» αποκαθιστώντας συνολικά τον εκπαιδευτικό . Δυσαρεστημένος και ανασφαλής εκπαιδευτικός σημαίνει υπολειτουργούν σχολείο και, επομένως, μαθητής που δεν εισπράττει – κακά τα ψέματα – από αυτό εκείνο που αξίζει.
Θα είμαστε δίπλα σε αυτόν που θα εργαστεί με συνέπεια προκειμένου να σχολεία να γίνουν αυτό που θα έπρεπε να είναι: κέντρα πολιτισμού!
Θα είμαστε όμως απέναντι σε αυτόν που προκλητικά θα αγνοεί και θα επιδιώκει σκοπίμως να απαξιώνει ποικιλοτρόπως το ελληνικό σχολείο και τον ΄Ελληνα εκπαιδευτικό, προκειμένου ίσως να δικαιολογήσει τη μισθολογική καταβαράθρωσή του και την εν γένει υποχρηματοδότηση της Παιδείας με διάφορες προφάσεις…(βλ. ικανοποίηση των όρων του μνημονίου…) Πιστεύουμε ότι εσείς ανήκετε στις δύο πρώτες κατηγορίες, γιατί είστε και εσείς «δάσκαλος» και ακούτε εδώ και σαράντα χρόνια τον παλμό της εκπαιδευτικής κοινότητας και της μαθητιώσας νεολαίας.
Κ. Υπουργέ,
Ο γράφων είναι ένας απ’ τους πολλούς εκπαιδευτικούς αυτής της «όμορφης και παράξενης πατρίδας» που πιστεύει στην ανιδιοτελή προσφορά. Πιστεύει ότι το «δασκαλίκι» είναι λειτούργημα θεμελιωμένο πάνω στο πνεύμα της φιλαλληλίας και, ενίοτε, της αυτοθυσίας. Δε λατρεύει, όπως και πολλοί συνάδελφοί του, το Μαμωνά ούτε προτάσσει το κέρδος. Αλλά με βαθύτατη θλίψη συνειδητοποιεί ότι η κυβερνητική πολιτική στον τομέα της Παιδείας ολισθαίνει επικίνδυνα, όσο εξακολουθεί να αγνοεί τον «παράγοντα» δάσκαλο και τις ανάγκες του, ο οποίος οδεύει πλέον πλησίστιος προς την πλήρη απαξίωση και εξαθλίωση.
Με εκτίμηση
Χρήστος Ηλιόπουλος, εκπαιδευτικός
Ιεράπετρα Κρήτης
Υ Π Α Ρ Χ Ο Υ Μ Ε!
Δ Ε Ν Υ Π Ο Κ Υ Π Τ Ο Υ Μ Ε!
Δ Ι Π Λ Α Σ Τ Ο Μ Α Θ Η Τ Η
Υ.γ Ο γράφων δεν ανήκει ούτε είναι συνοδοιπόρος πολιτικών παρατάξεων. Είναι ένας αγωνιών ΄Ελληνας εκπαιδευτικός, με μόνη επιθυμία να προσφέρει στην κοινωνία και να ζει με αξιοπρέπεια.
www.alfavita.gr
