Από τη στιγμή που βρεθήκαμε στα σχολικά θρανία, ξέραμε ότι κάποια στιγμή, λίγα χρόνια μετά, θα καθόμασταν σαν υπόλογοι σε αντίστοιχα θρανία για να εξεταστούμε στα όσα έχουμε μάθει μέχρι τότε, για να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο. Βοήθησαν βέβαια, λίγο και οι γονείς μας, με την «καθοδήγησή» τους.

Και φτάσαμε στο τέλος του σχολείου, με πολλά νεύρα, πολλά φροντιστήρια, πολλά κιλά παραπάνω, λόγω καθιστικής ζωής και κυρίως διαβάσματος. Και μετά, περάσαμε στο Πανεπιστήμιο και η ζωή μας κυλούσε ρόδινα. Δεν μας ενδιέφερε πραγματικά τίποτε, γιατί είμαστε νέοι, ας μη το ξεχνάμε και έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας. Και να τα πάρτι, τα clubs, τα μπουζούκια, τα ταξίδια. Γιατί, ας μην απατόμαστε, λεφτά τότε υπήρχαν. Τα μαθήματα και αυτά από την άλλη, καταφέρναμε και τα περνούσαμε, με λίγη βοήθεια μερικές φορές, με πολύωρο διάβασμα ή ενίοτε συνδυάζοντας και τα δύο.

Και να που φτάσαμε να τελειώνουμε και το Πανεπιστήμιο, αλλά μαζί με αυτό, τελείωσαν και τα λεφτά. Και τώρα τί; Μεταπτυχιακό; Δουλειά; Άραγμα (ναι, υπάρχουν και αυτοί). Η Ευρώπη καταρρέει και μαζί μ’ αυτή και τα όνειρα χιλιάδων νέων πολιτών, της άτυχης γενιάς, όπως μας χαρακτηρίζουν πολλοί. Από την άλλη βέβαια, μας λένε να μην απογοητευόμαστε και ότι λύση θα βρεθεί. Μάλλον εννοούν, ότι θα έρθει έτσι σαν μετεωρίτης, γιατί άλλη λύση να έρχεται δεν βλέπω.

Μέχρι να έρθει πάντως αυτή η λύση, θα συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τα πενιχρά χρήματα του κάθε εργοδότη, ανασφάλιστοι, οι περισσότεροι κάνοντας τη ζωή που είχαμε προ κρίσης, με περισσότερες ίσως γκρίζες τρίχες από το άγχος για όλα τα παραπάνω και κυρίως… χωρίς να σταματάμε να ονειρευόμαστε!

neolaia.gr http://www.inital.gr