Προς τα Κόμματα και τους Βουλευτές της Ελληνικής Βουλής
Κυρίες/Κύριοι
Είμαι καθηγήτρια Αγγλικών και διατηρούσα Κέντρο Ξένων Γλωσσών στην Αξιούπολη, Κιλκίς από τον Σεπτέμβριο του 1978 μέχρι το Μάιο του 2012. Έχω συνταξιοδοτηθεί και τη Σχολή μας την έχω μεταβιβάσει στην κόρη μου που από το Σεπτέμβριο του 2002 είναι συνάδελφος μου και εργάζεται μαζί μου. Τριάντα τέσσερα χρόνια καριέρας μέσα στην τάξη της δικής μου σχολής που έστησα μόνη μου και με βοήθεια την αμέριστη συμπαράσταση του Συνδικαλιστικού μας οργάνου, την Ομοσπονδία PALSO και τον τοπικό μας Σύλλογο.
Τριάντα τέσσερα χρόνια γεμάτα με δουλειά, χαρές και αγωνίες για την επιτυχία των μαθητών μου στις εξετάσεις, τριάντα τέσσερα χρόνια στη διάρκεια των οποίων πέρασαν από τη σχολή μου πάνω από 3.500 μαθητές, έμαθαν Αγγλικά, το συντριπτικό ποσοστό απέκτησε πτυχίο στη γλώσσα αυτή, έγιναν γονείς, μου έφεραν τα παιδιά τους για να τα διδάξω κι εκείνα, βρήκαν καλύτερες δουλειές ακριβώς επειδή γνώριζαν τη γλώσσα που τους δίδαξα και απέδειξαν περίτρανα όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι μαθητές και ενήλικες , όπως ίσως κι εσείς, πως ξένη γλώσσα μαθαίνεις στο Κέντρο Ξένων Γλωσσών στην Ελλάδα!
Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, άλλαξα στέγη τέσσερις φορές, μέσα σε μια κωμόπολη 3.000 κατοίκων , επειδή κάποια στιγμή οι ιδιοκτήτες αποφάσιζαν πως χρειαζόταν το κτίριο που στεγαζόμουν. Αυτή η αλλαγή όχι μόνο δεν με πτόησε, αλλά δεν μου δημιούργησε και κανένα πρόβλημα όσον αφορούσε την έκδοση άδειας στέγασης. Υπέβαλλα κάθε φορά τα νόμιμα έγγραφα και έπαιρνα την άδεια αμέσως.
Το έτος 2005 αποφάσισα να αγοράσω δικό μου κτίριο, όχι τόσο για μένα όσο γιατί ακολουθούσε η κόρη μου και σκεφτόμασταν πια πως δεν γινόταν να υποβληθεί ίσως κι εκείνη σε μια ανάλογη ταλαιπωρία. Αγοράσαμε νεόκτιστο χώρο 110 τ.μ., μπήκαμε σε διαδικασία δανείου 100.000 ευρώ και φτιάξαμε έτσι το δικό μας διδακτήριο και έκτοτε γνωρίζαμε πως με την πείρα και το όνομα που είχα δημιουργήσει δεν θα είχε παρά να εργαστεί σωστά και τίμια όπως την έχω αναθρέψει για να έχει ένα αξιοπρεπές εισόδημα για την υπόλοιπη ζωή της.
Τα τελευταία χρόνια που η οικονομική κρίση χτύπησε την πόρτα όλων μας και οι μαθητές σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται λιγότεροι , που οι γονείς έρχονται με δακρυσμένα μάτια να μας πουν πως θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους , αλλά δεν αντέχουν οικονομικά είτε γιατί είναι άνεργοι, είτε γιατί δεν έχουν πλήρη απασχόληση και τα χρήματα δεν φτάνουν για ξένη γλώσσα, αυτά τα τελευταία χρόνια, κάνουμε ότι ήταν δυνατόν για να τους διευκολύνουμε, είτε επιλέγοντας βιβλία σε προσιτές τιμές, είτε μειώνοντας τα δίδακτρα μας, είτε ενεργώντας με τρόπους που δεν θα ήθελα να αναφέρω, αλλά πάντα προς όφελος της μάθησης.
Κι έρχεται το κράτος αυτή τη στιγμή, να θεσπίσει νέους κανόνες που με μαθηματική ακρίβεια θα μας οδηγήσουν στον αφανισμό! Κανόνες που οι περισσότεροι από μας δεν θα μπορέσουν να αντέξουν και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να κλείσουν τις Σχολές που διατηρούν. Πόσοι από αυτούς θα βρουν μια δουλειά σε ένα κράτος που όσο πάει και χάνεται; Πόσοι απ’ αυτούς θα αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό;
ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΑΡΧΙΚΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΟΥΣ;
Ποιος παραλογισμός οδηγεί τον κλάδο που μόρφωσε τους Έλληνες, που τους έμαθε Ξένες Γλώσσες , ποιος παραλογισμός τους οδηγεί αυτή τη στιγμή στην καταστροφή;
Αναφερόμενη επί προσωπικού, θέλω να μου απαντήσετε στα εξής:
Ποιος θα αποπληρώσει το δάνειο που πήραμε για να δημιουργήσουμε μια δουλειά για το παιδί μας;
Τι θα γίνει αυτό το παιδί, και όλα τα άλλα, όταν θα βρεθεί ενδεχομένως χωρίς δουλειά;
Τι εχέγγυα του δίνει το κράτος που το φορολογεί εδώ και 9 χρόνια που εργάζεται μαζί μου, πως θα το κρατήσει στην πατρίδα του και δεν θα το αναγκάσει να φύγει στην Αγγλόφωνη χώρα που σπούδασε, όπου το Πανεπιστήμιο της, της πρόσφερε δουλειά, αλλά αυτή προτίμησε την πατρίδα; Πιστεύετε πως δεν θα θυμηθεί την προσφορά εκείνη και θα πει μια μέρα, «Για ποια πατρίδα τρέχω και δεν φτάνω;»
Πού πήγαν όλα τα χρόνια που κόπιασα για να φτιάξω αυτό το όνομα και να το αφήσω παρακαταθήκη στο παιδί μου;
Γιατί κόπιασα; Για μένα;
Συζητώντας το τελευταίο χρονικό διάστημα με συναδέλφους που μοιραζόμαστε ΟΛΟΙ τους ίδιους προβληματισμούς, καταλήγουμε πως τελικά η πατρίδα μας σκοτώνει!!! Δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι, είμαι άτομο αισιόδοξο, αλλά κάθε μέρα που περνάει αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο, όλο και πιο καθαρά πως ο καινούριος νόμος για τις Σχολές μας, μας οδηγεί στα τάρταρα.
Εσείς όλοι που οδηγηθήκατε εκεί που βρίσκεστε –στη Βουλή των Ελλήνων- επειδή εμείς οι ψηφοφόροι πιστέψαμε στη δυναμική σας, ΕΣΕΙΣ μπορείτε να ορθώσετε το ανάστημα σας για μας και να σώσετε ένα κλάδο χιλιάδων εργαζομένων από την αφάνεια. Δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να χρεωθείτε πως οι άνθρωποι που είναι πιο εύκολο απ’ όλους να βρουν εργασία στο εξωτερικό ακριβώς επειδή γνωρίζουν ξένη γλώσσα άριστα, αυτοί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν την πατρίδα μας από δική σας ολιγωρία.
Εύχομαι να δείτε το αίτημα μου με τη σοβαρότητα που απαιτείται.
Μαρία Χασάπη-Σιδερά
