Όπως για όλους έτσι και για εμένα, ξημέρωσε μια ημέρα που όλα άλλαξαν. Αλλά είπα, τι να γίνει, μαζί με όλους κι εγώ. Θα το παλέψουμε, θα περικόψουμε, θα δούμε τι θα γίνει. Τουλάχιστον έχουμε την δουλειά μας κι ας υπάρχει κρίση.
Όταν απέλυσαν τον γιό μου (και μερικούς χιλιάδες ακόμη) λόγω τη
ς κρίσης, στενοχωρήθηκα, αλλά μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της όλης κατάστασης το αποδέχτηκα. Το τίμημα που θα πληρώσει η οικογένειά μου. Τουλάχιστον όμως, έχουμε τη δουλειά μας. Θα ζοριστούμε και θα δούμε τι θα γίνει.
Όταν διαπίστωσα πως οι ηλικιωμένοι γονείς μου λόγω των περικοπών, δεν μπορούσαν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες με τη σύνταξή τους, σοκαρίστηκα. Αλλά τουλάχιστον έχουμε τη δουλειά μας, μπορώ να βοηθήσω κι εγώ. Θα ζοριστούμε κι άλλο και θα δούμε τι θα γίνει.
Όταν είδα αξιοπρεπέστατους πελάτες μου να κλαίνε, όχι επειδή δεν είχανε χρήματα για τα αγγλικά των παιδιών, αλλά επειδή δεν είχαν ούτε για φαγητό, όταν είδα μαθητές μου να μην έχουν χρήματα όχι για τα βιβλία, αλλά ούτε για τετράδια, όταν είδα παιδικά προσωπάκια στενοχωρημένα, πείσμωσα. Και είπα πως κανένας μαθητής μου δεν θα σταματήσει για οικονομικούς λόγους κι αγόρασα τετράδια κι αγόρασα βιβλία σε όσους δεν μπορούσαν. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον έχω ακόμη δουλειά και θα δούμε τι θα γίνει.
Και ήρθε και ο φόρος που μου αναλογεί και τον πληρώνω. Ήρθε και το τέλος επιτηδευματία, ήρθε και το τέλος ακινήτων και είμαι συνεπής. Πληρώνω και την καθηγήτρια έτσι όπως πρέπει (να μην εκμεταλλεύομαι καταστάσεις), πληρώνω και το ΙΚΑ της ως οφείλω, πληρώνω και την δική μου ασφάλεια και αγωνίζομαι. Αλλά η ψυχή μου το ξέρει με πόσο άγχος και πόση αγωνία αγωνίζομαι να τα καλύψω όλα.
Αγωνίζομαι γιατί τι να γίνει…. Έτσι είναι η κατάσταση, έτσι είναι η Ελλάδα πλέον και θα δούμε.
Και μετά ήρθε ο Υπουργός. Ήρθε χωρίς καμία διαβούλευση, κρυφά και μυστικά να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Αποφάσισε πως θέλει να έχω καλύτερο κτίριο, αποφάσισε πως ο χώρος μου πρέπει να είναι μεγαλύτερος, πρέπει να πληροί άλλες προϋποθέσεις, οι τάξεις μου πρέπει μαγικά να μεγαλώσουν, πιθανώς κι εγώ να χρειάζεται να πληρώ κι άλλες προϋποθέσεις (δεν το αποσαφήνισε), πιθανώς να ζητήσει κι άλλα πράγματα στο μέλλον (του δίνει το δικαίωμα ο Νόμος). Και μου λέει πως όλα αυτά θα τα κάνω μέχρι 30/04 αλλιώς θα αφαιρέσει για 10 χρόνια την άδεια που μου έχουν δώσει, μου είπε πως θα πληρώσω και 500 ευρώ γι να πάρω άδεια, λες και δεν πλήρωνα κάθε χρόνο κανονικά για την ανανέωση. Λες και νοιάζεται εκείνος περισσότερο για την ασφάλεια των παιδικών προσώπων που εγώ έχω απέναντι μου. Λες και τόσοι χιλιάδες Έλληνες που πέρασαν από εμάς δεν έμαθαν ξένες γλώσσες. Λες και υπήρξε παιδάκι που ήρθε σε εμάς και κρύωνε γιατί δεν είχαμε καλά κτίρια. Και να ξέρω (διάβασα τον Νόμο) πως ακόμη κι αν μαγικά τα έκανα όλα αυτά, διατηρεί το δικαίωμα, με άλλες αποφάσεις σας να ζητήσει κι άλλα. Είναι δυνατόν να προχωρήσω έτσι; Και τα πέρασε όλα αυτά στο μεσοπρόθεσμο, λες και η Τρόικα ασχολήθηκε με τα τετραγωνικά της τάξης μου. Να μην προλάβει κανείς να κάνει τίποτα, να μην αντιδράσει. Και να αισθάνομαι πως ενώ με καταστρέφουν με δουλεύουν κιόλας.
Κι έτσι ξημέρωσε μια νέα ημέρα. Μια ημέρα που λέω πως θα έχω δουλειά μέχρι τον Απρίλιο και μετά πιθανώς θα κλείσω ένα φροντιστήριο που λειτουργεί 40 χρόνια. Κι εγώ να κάνω τι; Να πω στον γιό μου τι; Να πω στους γονείς μου τι; Να πω στους μαθητές μου τι;
Κι αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνετε πόσο προκαλείτε χιλιάδες ανθρώπους. Ανθρώπους που πληρώνουν φόρους, που απασχολούν προσωπικό, που προσπαθούν σε τραγικά δύσκολες συνθήκες να κρατήσουν την επιχείρησή τους ανοιχτή και να ζήσουν. Γιατί όταν σε όλες τις άλλες υποχρεώσεις (τις κατά τα λεγόμενά σας επιβεβλημένες από τους εταίρους) προσθέτετε και τις δικές σας, κατά βούληση και όπως σας αρέσει, με τη λογική του αποφασίζω και διατάζω (αρκεί να πληρώνει άλλος) και μας υποχρεώνετε σε νέα έξοδα, χωρίς να υπάρχουν τα χρήματα να τις καλύψουμε, μοιραία σκεφτόμαστε πως απλά θέλετε να μας κλείσετε ή ζείτε σε άλλο σύμπαν. Μοιραία μας οδηγείτε στην ανεργία (εμάς και το προσωπικό μας), όχι επειδή δεν τα καταφέραμε και κλείσαμε, όχι επειδή δεν κάναμε καλά τη δουλειά μας, όχι επειδή σας επιβαρύνουμε (εμείς συν της άλλοις δεν ζητήσαμε επιδοτήσεις) αλλά απλά επειδή έτσι σας ήρθε. Αλήθεια, δεν καταλαβαίνετε πόσο τραγικά πολύ προκαλείτε ή απλά δεν σας απασχολεί.
Δεν έκανα κάτι παράνομο, δεν έκλεψα, δουλεύω έντιμα και με αγάπη και για την δουλειά μου και για τους μαθητές μου. Άντεξα όλα τα υπόλοιπα. Στωικά τα υπέμεινα, με ελπίδα και διάθεση να προσπαθήσω να καταλάβω. Περιέκοψα Κύριοι και μοιράστηκα όσα έχω, γιατί η αλληλεγγύη είναι απαραίτητη πλέον. Συνειδητά τα έκανα όλα αυτά και δίνω των αγώνα μου. Απέναντί σας υπήρξα συνεπής με όσες θυσίες χρειάστηκε να κάνω. Αλλά όταν θες να μου κλείσεις τη δουλειά, να μου στερήσεις το δικαίωμα στην εργασία και να παίξεις με τη ζωή μου, με αναγκάζεις να σου πω ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΡΕ!!!
Γιατί με τον άντρα μου δουλεύουμε μαζί. Και αν κλείσουμε δεν θα έχει κανένας εισόδημα σε αυτή την οικογένεια αφού το αποφασίσατε έτσι. Να κατεβούμε όλοι με καπελάκια σε πλατείες ως επαίτες; Απλά και μόνο επειδή μια μέρα, κρίνατε πως η επιχείρησή μου, που νομίμως λειτουργεί 40 χρόνια, δεν σας κάνει; Σκεφτείτε Κύριοι….τι πάτε να κάνετε; Εγκληματείτε! Μη με κάνετε να νοιώθω τόση λύπη και απελπισία απλά επειδή γεννήθηκα Ελληνίδα!!!
Μαρκέλλου Χριστίνα
