Η ζωή μου σαν φροντιστηριούχος και το δελφίνι.

Η ζωή μου σαν φροντιστηριούχος είναι σαν το δελφίνι. Είμαι όλο τον καιρό μέσα, χωμένος στην εργασιακή μου «τρύπα» και βγαίνω έξω μόνο Χριστούγεννα- Πάσχα- καλοκαίρι… Σαν το δελφίνι… Πολύ μέσα και μόνο λίγο έξω… «Καταδύομαι» για βδομάδες πολλές σε μία διδακτική αίθουσα και κάθε τρεις-τέσσερις μήνες ανεβαίνω πάλι στην επιφάνεια να ξανά- ανακαλύψω τους φίλους μου και τί γίνεται γύρω μου.

Πάω στο φροντιστήριο από τις 9-9.30, φεύγω 2 για φαγητό και επιστρέφω πάλι εκεί αμέσως μετά το μεσημεριανό γεύμα και τον 30λεπτο ύπνο.

Την ώρα που θα φύγω από κει, κατά τις 11, κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι του 8ώρου θα έχουν προλάβει:

- να κοιμηθούν αξιοπρεπώς το μεσημέρι,

- να σηκωθούν να πάνε γυμναστήριο,

- να παν για καφέ,

- να δουν την ταινία που αρχίζει στις 9 ή να παν κινηματογράφο την ημέρα που θέλουν, που πάλι αρχίζει στις 9.30,

- να παρακολουθήσουν μία διάλεξη ή μια παρουσίαση βιβλίου που αρχίζει στις 7,

- να παν στα εγκαίνια κάποιου χώρου, που είναι στις 8,

- να ΒΡΟΥΝ φίλους για να παν στο γυμναστήριο ή στο όποιο άλλο χόμπι έχουν,

- να παν σε μία ταβερνίτσα μια φυσιολογική ώρα,

- να μπορούν να πουν ότι «εγώ δεν τρώω μετά τις δέκα το βράδυ» και άλλα πολλά τέτοια.

Και επειδή όλοι θα αντιπαραβάλλουν το οικονομικό, ε, δεν είναι τόσο ρόδινα τα πράγματα όσο φαντάζονται πολλοί, ειδικά για κάποιους που ξεκίνησαν τις επιχειρήσεις τους τα χρόνια της κρίσης, γράφοντος συμπεριλαμβανομένου.

Σίγουρα, θα υπάρχουν και χειρότερα. Εγώ ήθελα απλά να καταγράψω αυτό που συμβαίνει στο δικό μου πόστο. Σειρά ας έχουν κι οι υπόλοιποι. Το ίδιο θα συμβαίνει σίγουρα και σε λοιπούς καθηγητές που προσπαθούν να δουλέψουν και το πρωί και το βράδυ. Ένα ατελείωτο ωράριο… Ένα καθημερινό δωδεκάωρο στο πόδι δεν είναι και λίγο πράγμα. Και τα Σάββατα εργάσιμα. Κάποτε (για μένα) όλη μέρα. Φέτος όχι. Του χρόνου μπορεί πάλι να αλλάξει…

Μόνο το καλοκαίρι ζω φυσιολογικά σαν άνθρωπος. Απολαμβάνω να κάτσω και δύο ώρες (!) μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ, χαζεύοντας όλα τα προϊόντα που υπάρχουν, ανακαλύπτοντας καινούργια… Μόνο τότε μπορώ να κάνω επισκέψεις σε φίλους και γνωστούς και να μην ανησυχώ για την ώρα ή για τις εκκρεμότητες που με περιμένουν… Μόνο τότε δεν φοβάμαι να συναντήσω την γριούλα από τον 2ο όροφο της πολυκατοικίας μου που πάντα έχει όρεξη για κουβέντα. Για πολύ κουβέντα… Όλο τον υπόλοιπο χρόνο κάνω απίστευτες «ταρζανιές» προκειμένου να την αποφύγω… Πότε κάθομαι λίγο παραπάνω στο αυτοκίνητο στο πάρκινγκ για να προλάβει να απομακρυνθεί από την πολυκατοικία ή να προλάβει να μπει στο ασανσέρ, πότε αποφεύγω το ασανσέρ ανεβαίνοντας από τα σκαλοπάτια για να μην διασταυρωθούμε πουθενά… Όλα αυτά γιατί συνεχώς είμαι υπό ασφυκτική πίεση χρόνου. Αν δεν τρέχω για να προλάβω κάποιο μάθημα, θα τρέχω για να ανοίξω το φροντιστήριο, γιατί κι αυτό είναι ένα μαγαζί που πρέπει να είναι ανοιχτό για να μπει ο πελάτης μέσα…

Αυτό ήθελα να καταθέσω. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Ας έχουμε όλοι καλή χρονιά φέτος. Εύχομαι σε όλους, ΟΣΟΙ βέβαια το επιθυμούν, να καταφέρουν να τελειώνουν στις 9 κάθε βράδυ και να μην δουλεύουν το Σαββατοκύριακο καθόλου. Εγώ δεν έχω καταφέρει τίποτα από αυτά ακόμη. Θα μου το ευχηθώ για πολλοστή φορά ακόμη. Γιατί, πέρα από τα χρήματα που σε όλους είναι οριακά αρκετά ή και λιγότερα από αρκετά, υπάρχει και ένα πράγμα που λέγεται ζωή.

Κ.Σ.

xenesglosses.eu