Το παιδί παίζει, δοκιμάζει, δημιουργεί κάθε μέρα σε σπίτι και παιδικό σταθμό. Άλλοτε κλαίει γοερά, άλλο κλωτσάει συνέχεια, άλλο τραγουδά. Η σωματική και ψυχική του υγεία είναι προϋπόθεση της συμπεριφοράς του.

Αργότερα, στο σχολείο και στο σπίτι, άλλος μαθητής σκέφτεται και μαθαίνει, άλλος κάνει κοπάνα και βάζει βόμβες.

Η ανάπτυξη των διαταραχών και η ψυχολογική υγεία και ισορροπία οφείλονται στην συνολική αποδοχή της πραγματικότητας, του εαυτού μας ή των άλλων. Λάθη κάνουμε και οι γονείς και τα παιδιά. Η αυτογνωσία όμως, καθορίζει τις φιλικές σχέσεις των παιδιών μας, την επιτυχία στις εξετάσεις, την ευτυχία τους.

Η αρχή που τίθεται ως η βάση του οικοδομήματος της ψυχικής υγείας είναι η εξής: ‘‘ Αυτό που είναι, είναι’’.

Τι σημαίνει αυτό; Χωρίς να εθελοτυφλούμε, χωρίς να ονειροβατούμε, να βάζουμε ρεαλιστικούς στόχους. Να βρίσκουμε τους τρόπους για να τους πετύχουμε: σταδιακά από το ευκολότερο στο πιο δύσκολο, από το οικείο στο άγνωστο. Στοχεύουμε στις αλλαγές που εμείς μπορούμε να κάνουμε μέσα στο πλαίσιο που κινούμαστε, «που μας παίρνει». Άρα: η πραγματικότητα δεν είναι όπως θα με συνέφερε να είναι, δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι, δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι, δεν είναι όπως ήταν, δεν είναι όπως θα είναι αύριο. Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Ο κάθε μαθητής οφείλει να αποδεχτεί τον πραγματικό του εαυτό για να ξεκινήσει «το δικό του ταξίδι». Θα λέει: «εγώ είμαι αυτός που είμαι». Εγώ δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι, δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι, δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι, δεν είμαι καν αυτός που ήμουν. Έτσι κάθε προσπάθεια καλού βαθμού και αποδεκτής συμπεριφοράς θα φαίνεται ότι είναι πραγματική και ο μαθητής θα προσπαθήσει τόσο όσο οι δυνάμεις του επιτρέπουν. Τόσο ακριβώς θα θελήσει να προβληθεί.

Το ίδιο πρέπει να έχουμε στο νου μας και για τους άλλους που έχουμε γύρω μας. «Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζεσαι να είσαι, εσύ δεν είσαι όπως ήσουν, εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα, εσύ δεν είσαι όπως εγώ θέλω, εσύ είσαι όπως είσαι».

Πλήρη εικόνα της πραγματικότητας, του εαυτού μας και των άλλων, θα έχουμε γονείς και μαθητές αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε όλα τα παραπάνω. Να τα εσωτερικεύσουμε στις πραγματικές τους διαστάσεις χρειάζεται. Με τον τρόπο αυτό, καταφέρουμε να σχεδιάσουμε, να δουλέψουμε και εν τέλει να φτάσουμε σε αυτή την ωριμότητα που θα μας κάνει εμάς και τους μαθητές-παιδιά μας ευτυχισμένα. Και τώρα και στο μέλλον.

Zougla.gr