"Η παράσταση είναι μια αφορμή. Είναι όπως όταν κάποιος ζητάει μια αφορμή για να σε δει. Και τη βρίσκει!

Η παράσταση είναι μια αφορμή για να σας συναντήσω, για να σας δω. Κλεισμένος κι εγώ μέσα σε αυτό που τον τελευταίο καιρό ζούμε, αισθάνθηκα ότι έπρεπε να πάρω την ψυχή μου, να την ταξιδέψω και να ακουμπήσω έναν Έλληνα που παλεύει σε άλλη χώρα αλλά το μυαλό του, η μνήμη του, η επιθυμία του, είναι εκεί.

Στην Ελλάδα. Ξέρω ότι όλοι όσοι φεύγουν, αφήνουν πίσω ένα συναίσθημα να τους περιμένει. Μπορεί να είναι το συναίσθημα της μάνας τους, το συναίσθημα ενός έρωτα, ενός χωρισμού… Μπορεί να είναι ο θυμός μιας πατρίδας που σε διώχνει. Ο καημός μιας προσπάθειας που χάθηκε. Αλλά υπάρχει πάντα ένα συναίσθημα που γεννιέται μαζί με ‘σένα και μένει εκεί πίσω να σε περιμένει, ακριβώς όπως ένα καντηλάκι που καμιά φορά ξεχνιέται σε ένα μνήμα, αλλά αρκεί να βάλεις πάλι λίγο λάδι για να ξανανάψει.

Έτσι νιώθω ότι είναι όλη η πορεία μας. Ένα καντήλι αναμμένο. Που τον τελευταίο καιρό ξεχάσαμε να το ανάψουμε και έπεσε αυτό το σκοτάδι και μας πλάκωσε.

«Sorry, I’m Greek!». Εσείς, που είστε Έλληνες, καταλαβαίνετε τον ήχο που κρύβει αυτό το sorry. Οι ξένοι ίσως να νιώθουν ότι απολογούμαι. Ότι απολογούμαστε. Μας έκαναν να αισθανόμαστε ένοχοι. Γιατί; Πώς φτάσαμε εμείς να είμαστε οι ένοχοι της Ιστορίας;

«Sorry I’m Greek!». Είναι το σώμα των Ελλήνων. Είναι η σκέψη η δική μας. Η παράνοια η δική μας. Η τρέλα η δική μας. Τα λάθη τα δικά μας. Είναι όλα αυτά που είμαστε εμείς. Εμείς που δεν ζητάμε από κανέναν να γίνει σαν κι εμάς. Εκείνοι γιατί απαιτούν όλοι οι λαοί να τους μοιάσουν; Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τη διαφορετικότητά μας. Όχι ρατσιστικά. Να την υπερασπιστούμε σαν διαφορά απλή. Έτσι, που ο ένας κουτσαίνει και ο άλλος δεν κουτσαίνει. Ας πούμε λοιπόν ότι κουτσαίνουμε εμείς. Ας μας αφήσουν να κουτσαίνουμε. Μην μας ζητούν να τρέξουμε στο ίδιο στάδιο. Ας μας αφήσουν να τρέξουμε στο δικό μας. Στις δικές μας αφετηρίες. Στο δικό μας πολιτισμό. Δεν είναι θέμα να αφομοιώσουμε. Δεν είναι θέμα να αφομοιωθούμε.

Ο Ευρωπαίος είναι μια έννοια με γεωγραφική αξία. Είμαστε Ευρωπαίοι επειδή ανήκουμε στην Ευρώπη. Όχι γιατί οι Γερμανοί θέλουν να μοιάζουν με τους Γάλλους, οι Γάλλοι με τους Ελβετούς, οι Ελβετοί με τους Έλληνες και οι Έλληνες με τους Ισπανούς…

Είναι σαν να συναντιόμαστε σε ένα πανηγύρι όλοι μαζί, κι ενώ έχουμε έρθει διαφορετικοί, να πρέπει να γυρίσουμε σπίτι και να μοιάζουμε με αυτόν που συναντήσαμε.

Μπήκαμε σαν Έλληνες στην Ευρώπη. Θα μείνουμε Έλληνες σαν στην Ευρώπη.

Το «Sorry I’m Greek!» είναι μια παράσταση γεμάτη μνήμες. Μνήμες δικές σας, μνήμες των Ελλήνων που ζουν στην Ελλάδα, καινούργιες σκέψεις… Όλα αυτά ξαναζωντανεύουν μέσα από τον τσολιά. Σαν ο τσολιάς, διαλυμένος ψυχικά, να γεννάει από μέσα του όλα αυτά τα σώματα, όλες αυτές τις ψυχές, όλες αυτές τις οντότητες, οι οποίες έρχονται να μιλήσουν, να πουν την ιστορία τους, την τρέλα τους…

Αυτό που ζητάμε, και πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε, είναι αυτό που ζητά κάθε πληγωμένος άνθρωπος, κάθε πληγωμένος λαός: να ξεχάσει αυτά που συνέβησαν και κουβαλάει. Ταράζεται όταν περπατούν πάνω από τις πληγές του. Ακόμα κι αν δεν φορούν μπότες. Ακόμα και ξυπόλητοι να περπατήσουν αυτοί που πέρασαν από πάνω του στο παρελθόν, και μόνο από τον ήχο που τον πατούν, αντιδρά. Δεν το κάνει εχθρικά. Το κάνει όπως μια πληγή φωνάζει…

Είμαι εδώ -μέσα από τους χαρακτήρες, τους ήρωες, τον τρόπο που με γνωρίσατε- για τους Έλληνες και μόνο για τους Έλληνες. Καλοδεχούμενοι όλοι, έτσι όπως τα σπίτια των Ελλήνων είναι πάντα ανοιχτά για τον καθένα. Όταν όμως έρθει η ώρα να χορέψουμε, τα βήματα του χορού τα ξέρουμε μόνο εμείς. Και αυτά τα βήματα ήρθα πάλι να θυμηθούμε.

Αυτή την κίνηση, που χάσαμε μέσα από την κούραση της ψυχής μας, θέλω να αποκαταστήσουμε ξανά όλοι μαζί. Ο καθένας από εμάς σήμερα θα δώσει την αναγκαία δύναμη να ξαναπιάσουμε την ψύχη μας και να τη σηκώσουμε όρθια.

Οι καιροί μάς περιμένουν."

Λάκης Λαζόπουλος